Westminster Bridge - de stad als natuurverschijnsel

We verlieten Londen op zaterdagochtend om half zes of half zeven van de 31e juli. In Charing Cross stapten we op de postkoets naar Dover. Het was een prachtige ochtend. Toen we over Westminster Bridge reden hadden we een schitterend uitzicht over de stad, St. Paul's en de rivier met zijn vele boten. Er hing nu geen rookwolk boven de huizenblokken die zich eindeloos uitstrekten, maar de zon scheen zo helder, met zo'n kracht, dat dit alles een aanblik bood als van een ongerept en groots natuurschouwspel.  

De Wordsworths vetrokken in de zomer van 1802 vanuit Londen naar Dover om daar de boot naar Frankrijk te nemen. Het fantastische uitzicht over de wereldstad, zo vroeg in de ochtend nog niet bedekt door een deken van smog, maakte een onvergetelijke indruk. Veertig jaar later kon William zich nog herinneren dat hij vrijwel direct, op het dak van de postkoets, probeerde het spectaculaire stadsgezicht in een sonnet te vatten. Bij terugkomst in Londen, een maand later, rondde hij het gedicht af. Daarin plaatst hij de stad - zo vlak na zonsopkomst met al de 'schepen, torens, koepels, theaters en tempels' - in het wijdse perspectief van de omliggende velden en overkoepelende hemel. Even lijkt het kloppend hart van de metropool stil te staan. Huizen en omringend landschap versmelten tot één geheel, de stad steekt de natuur naar de kroon als bron van rustgevendheid. Nooit eerder voelde de dichter a 'calm so deep'. 

Composed upon Westminster Bridge

Earth has not anything to show more fair:
    Dull would he be of soul who could pass by
    A sight so touching in its majesty:
This City now doth like a garment wear
The beauty of the morning; silent, bare,
    Ships, towers, domes, theatres, and temples lie
    Open unto the fields, and to the sky;
All bright and glittering in the smokeless air.
Never did sun more beautifully steep
    In his first splendour valley, rock, or hill;
Ne'er saw I, never felt, a calm so deep!
    The river glideth at his own sweet will:
Dear God! the very houses seem asleep;
    And all that mighty heart is lying still!

Dorothy legde haar impressie vanaf de postkoets waarschijnlijk niet eerder dan een maand later in haar Grasmere Journals vast, dit in afwijking van de normale werkwijze waarbij een aantekening van haar William soms pas na jaren tot het schrijven van een gedicht inspireerde. Het ligt voor de hand dat Williams sonnet in de weken na de rit over de brug voortdurend onderwerp van gesprek is geweest en dat Dorothy heeft gefungeerd als klankbord en aandrager van suggesties.