An Evening Walk - een spel van echo en weerspiegeling

Het meer lag er doodstil bij en weerspiegelde de prachtige gele, blauwe, rode en grijze tinten van de lucht. Drijvend op het water hoorden we een vreemd geluid in het Bainriggs bos; het leek in het bos, maar het moet erboven zijn geweest, want tegelijk zagen we een raaf heel hoog boven ons. De vogel riep, en de koepel van de hemel leek het geluid te weerkaatsen, en steeds opnieuw riep de vogel terwijl hij verder vloog, en uit het hart van de bergen klonk de echo alsof een melodieuze klok de schorre vogelstem antwoord gaf. We hoorden de roep van de vogel nog steeds nadat we hem niet langer konden zien.

The Grasmere Journals, zondag 27 juni 1800

De weerkaatsing van de wolken in het spiegelgladde water; de echo van een vogelstem uit de bergen. Op een warme juli-avond, roeiend op het spiegelgladde water van Lake Grasmere, registreert Dorothy onder de koepel van de hemel een spel van echo en weerspiegeling.

In de waterrijke dalen van het Lake District versterkt en verdiept elk geluid de stilte, vooral op kalme zomeravonden. Het slaan van een lome kerkklok, het plonsen van een roeispaan in het water, een hek dat wordt gesloten. Wordsworth beschreef dat effect al in één van zijn vroegste gedichten, An Evening Walk - hij was toen 17-18 jaar oud.

All air is, as the sleeping water, still,
Listening the aerial music of the hill,
Broke only by the slow clock tolling deep,
Or shout that wakes the ferryman from sleep,
Soon followed by his hollow-parting oar,
And echoed hoof appoaching the far shore;
Sound of closed gate, across the water borne,
Hurrying the feeding hare through rustling corn;
The tremulous sob of the complaining owl;
And at long intervals the mill-dog's howl.

The Excursion (1815) bevat een passage waarvan de beelden direct zijn ontleend aan Dorothy's beschrijving van de raaf boven het Bainriggs bos, zoals hierboven geciteerd. Er zijn wel belangrijke verschillen. Zo benadrukt William nog meer dan zijn zus de wijdsheid van het alomspannende donkerblauwe hemelgewelf door daarin bleke sterren te laten schijnen. Van Dorothy's 'melodieuze klok' die de raaf antwoord lijkt te geven (a musical bell-like answering to the bird's hoarse voice), maakt hij een ijzeren doodsklok (an iron knell). Wat hij weglaat is de weerkaatsing van de wolken in het water. Hij concentreert zich volledig op de echo van de vogelstem.

                                 and often, at the hour
When issue forth the first pale stars, is heard,
Within the circuit of this fabric huge,
One voice - the solitary raven, flying
Athwart the concave of the dark blue dome,
Unseen, perchance, above all power of sight -
An iron knell! with echoes from afar
Faint - and stille fainter - as the cry, with which
The wanderer accompanies her flight
Through the calm region, fades upon the ear,
Diminishing by distance till it seemed
To expire; yet from the abyss is caught again,
And yet again recoverd!

The Excursion, IV, 1169-1181