Jongetje in de mist bij Tarbet

Nog vijf kilometer moesten Dorothy en William lopen langs de boorden van Loch Lomond voordat ze zouden aankomen in Tarbet, waar ze gingen overnachten. Het begon net te schemeren, het regende licht, 'het was verlaten en overweldigend - hemel, water en bergen waren één'.   

Terwijl we daar liepen en de weg ons over de rand van een heuvel leidde, bleven we abrupt stilstaan toen we vanaf het veld vlakbij ons het geluid hoorden van wat leek op een Keltische roep. Het kwam van een jongetje dat we konden onderscheiden op de heuvel tussen ons en het meer, gehuld in een grijze plaid. Hij riep waarschijnlijk het vee bijeen om het naar huis te brengen voor de nacht. Zijn verschijning sprak enorm tot de verbeelding: mist lag over helling, duisternis bekroop de lange rij aaneengesloten bergen, bergstromen bulderden, geen huis te zien waar de jongen zou kunnen wonen; zijn kleding, geroep en voorkomen zo anders dan we gewend waren. Het was een tekst, zoals William later tegen me zei, die in zichzelf de hele geschiedenis van het leven in de Hooglanden bevatte - de weemoed, de eenvoud, de armoede, het bijgeloof en vooral het mysterieuze dat deel heeft aan een bovenaardse werkelijkheid.